پارت 1

سئول بوی بارون می‌ داد. نه اون بارونی که خیابونا رو خیس کنه، بارونی که فقط حسش توی هوا می‌ مونه و باعث می‌ شه چشمات دنبال چیزی بگردن که گم شده. ا/ت روی نیمکت پشت ایستگاه نشسته بود، هدفون توی گوشش بود ولی آهنگ پخش نمی ‌شد. سه سال بود از آخرین بار که صدای جونگ کوک رو شنیده بود می ‌گذشت، ولی اون شب یه‌ جور عجیبی مطمئن بود قراره صداش رو دوباره بشنوه.

چراغ‌ های خیابون روی شیشه‌ های تاکسی‌ ها منعکس می‌ شدن، آدم‌ ها تند رد می‌ شدن، ولی بین همه‌ شون یه سایه ایستاده بود. همون لحظه ‌ای که سرش رو بالا آورد، دیدش.
جونگ کوک. همون کت مشکی همیشگی، موها کوتاه ‌تر، ولی چشم ‌هاش دقیقاً مثل قبل یه ترکیب ترسناک از خستگی و تمنا. هیچ‌ کدوم حرفی نزدن. فقط فاصله ‌ی بینشون رو قدم به قدم کم کرد؛ تا جایی که دیگه هیچ‌ کدوم نمی‌ تونستن نفس بکشن بدون اینکه نفس اون یکی رو حس کنن.

جونگ کوک لب زد:
ـ تو نباید اینجا باشی.
ـ تو مگه نباید مرده باشی؟
لبخند زد. همون لبخندی که همیشه آخر همه چیز بود.

از اون لحظه همه‌ چیز سرعت گرفت. تاکسی، خیابون ‌های خیس، غبار چراغ‌ ها پشت شیشه، و سکوتی که بین نگاه ‌هاشون جریان داشت. وقتی رسیدن به آپارتمان قدیمی کنار رودخانه، ا/ت حس کرد قلبش درست نمی ‌زنه، یه ریتم بی‌ منطق بین ترس و اشتیاق. داخل خونه هنوز بوی عطر چوب‌ های قدیمی می ‌اومد. همه‌ چیز مثل قبل بود به جز اون جعبه ‌ی فلزی کوچیک روی میز.



ادامه دارد......